درباره من
خودم و خودش و دو تا دخترامون رو عشقه.
ادامه...
پیوندها
دستهها
جدیدترین یادداشتها
همه- یادش عسل
- راهحلهای ساده
- من و این همه خوشبختی باحاله
- ققنوس
- من انتخاب میکنم، پس هستم.
- باز هم خدا را شکر!
- عدل / صلح / محبت
- نباید فرق کند، اما فرق میکند!
- کی از مرز رد شدم؟
- فانتزی من
- طعم خوش لحظهها ...
- رضای تو ...
- توقع زیادی ندارم!
- تاریخ بخونیم
- روش پخت قورباغه زنده
- درِ باز
- من در این تاریکی در گشودم به چمنهای قدیم ...
- معلمهای کوچولوی من
- خموش
- من برگشتم!
- ادامهی بازی ده کتاب تاثیرگذار
- ده کتاب تاثیرگذار
- ربط
- بلاد کفر و مملکت امام زمان
- آرزوها (ویکتورهوگو)
- عزیز دل بابا
- غافلگیری
- مردان مریخی، زنان ونوسی
- میان دو کس جنگ چون آتش است فردوسیپور بدبخت هیزمکش است
- عکاسی از عکاس
- نصر من الله و فتح قریب
- درسهای زندگی
- ۳۳ سالگیام مبارک :)
- زندگی مشترک (1)
- مادرشوهر جوانمرد
- همسایهداری
- آدامس روزه را باطل نمیکند!
- ماه رمضان
- دزد ناشی
- بازدید از باغوحش
- دست بالای دست ...
- بخشش، سرآغاز دعوای تازه
- یک سال تحصیلی صبر تا تلافی
- چقدر خوش میگذرد!
- حج و امام زمان و شامپاین
- شکلگیری خنده (مروا)
- روی مبل نشستن دخترها و پسرها!
- خوابِ نوشین دو خواهر
- ذوقزده (حوا)
- حوا، نقاشی و تلویزیون
بایگانی
- اردیبهشت 1395 1
- بهمن 1394 2
- دی 1394 1
- خرداد 1392 3
- اردیبهشت 1392 3
- فروردین 1392 2
- آذر 1390 2
- مهر 1390 1
- شهریور 1389 1
- تیر 1389 1
- خرداد 1389 1
- اردیبهشت 1389 2
- مهر 1387 10
- شهریور 1387 13
- مرداد 1387 37
- تیر 1387 26
- خرداد 1387 2
آمار : 122912 بازدید
Powered by Blogsky
سحر
سه‌شنبه 22 مرداد‌ماه سال 1387 ساعت 01:39 ب.ظ
بنده تو بچگی هام بسیار آرزوی لواشک داشتم و در بزرگی هام به این آرزو رسیدم
در واقع چون به من لواشک نمی دادن من دچار عقده خود لواشک بینی شدم!
در ادامه من دچار بعضی بیماری های روحی روانی و در نتیجه بیماری صرع شدم وبالاخره خودم رو از یک ساختمون شش طبقه پرت کردم پایین و وصیت کرده بودم که روی قبرم بنویسن لواشک!
به نظر میرسه که حوا نسبت به من ده سالی جلوتره و مهتر اینکه دچار بسیاری از عقده های روانی نشده
خدا حفظش کنه!!
اینجا عباس آباده؟(شازند یا مهاجران یا اراک درست نمیدونم کدوم).
چه روز خوبی بود. تنها باریکه حوا رو دعوا کردم(البته تا الان) بعدش تا چند ساعت عذاب وجدان داشتم. البته تقصیر خودش بود. بالای پله ها می‌دوید. ترسیدم بیافته. دستش رو گرفتم که بیارمش کنار. شروع کرد به جیغ زدن و لجبازی کردن. دیدم با زبون خوش از کنار پله ها دور نمی‌شه. من هم دعواش کردم.